دوسالگی هم برای والدین و هم کودکان سنی، خاص و البته دشوار می باشد. کنترل یک کودک دوساله که تازه قدرت حرف زدن و راه رفتن را کسب کرده شاید برای والدین سخت و طاقت فرسا باشد.
اما در کنار این سختی والدین از نحوه صحبت کردن کودک شان لذت می برند
از نگاه کردن به چهره اش وقتی واقعا از ته دل قهقهه می زند.
از کنجکاوی و تلاشش برای کشف محیط و نگاه پیگیرش برای وارسی محیط اطراف و تمام ذوق کودکانه اش احساس خوشبختی و رضایت دارند.
کودک دو ساله دائم در حال حرکت است. در واقع این میل شدیدش برای ورجه وورجه کردن و بالا و پایین پریدن به چیزی شبیه یک اجبار درونی شباهت دارد تا علاقه صرف.
وفتی به مدت طولانی در اتوبوس یا ماشین نشسته اید یا زمانی که با کودکتان به یک مکان اداری یا حتی منزل اقوام می روید شاهد تلاش زیاد فرزندتان برای حرکت و البته تلاش زیاد خودتان برای کنترل او هستید.
شاید شنیده باشید که بزرگ ترها هنگام عصبانیت در چنین شرایطی بگویند وحشی! یا تصور کنند این حجم از تحرک در این سن نشان دهنده تیپ شخصیتی پرتنش این کودک در بزرگسالی است.
اما در واقع کودکان دو ساله علاوه بر تمرین مهارت های جدیدشان مثلا راه رفتن، مانند یک محقق به دنبال رفع احساس کنجکاوی خود به این سو و آن سو می دوند.
ماجرای لباس پوشیدن و دردسرهایش
مادر می گویید وقت لباس پوشیدن است و کودک می گوید اگر می توانی مرا بگیر!
معمولا یکی از دردسر های روزانه والدین بخصوص مادرها لباس پوشاندن کودکشان است
هنگام خواب، بعد از حمام ، قبل از رفتن به مهمانی و موارد دیگر این موضوع هم برای کودک ناخوشایند است هم مادر او که می داند یک جنگ دوباره در راه است!
برای کوک کشیدن لباس با یقه ای تنگ از صورت و بینی و گوش هایش آزاردهنده است بخصوص که او در این کار استقلالی ندارد و نیز لزوم انجامش را درک نمی کند.
البته شاید هنگام پوشیدن شلوار این حجم از فشار و همچنین تقلا و مخالفت را نشان ندهد.
بنابر این سعی کنید در هنگام تعویض لباس کودک تان صبر و حوصله بیشتری به خرج دهید و عجله نکنید.
لباس پوشیدن را بامزه کنید! از سرگرم کردن و پرت کردن حواسش در این شرایط غافل نشوید.
سعی کنید وقتی صبح کودک تان از خواب بیدار می شود، و اندکی خواب آلود است بعد از اینکه او را در آغوش گرفتید لباس هایش را بپوشانید
شاید جالب باشد بدانید که موقعیت شناسی شما در این مورد نیز حساس است!
مثلا کودکی که غرق در بازی با اسباب بازی هایش است، حضور یکباره شما در اوج سرگرمی و لذتش کار را سخت تر کند.
می توانید بگویید : پرندگان پر دارند، گربه ها پشم دارند، لباس برای ما هم مثل پر یا پشم است و مراقب ما است که وقتی زمین می خوریم، بدن مان زخم نشود یا وقتی هوا سرد است بدنمان گرم شود.
مسلما این گفته ها خیلی بهتر از این است که بگوییم : تو دختر بدی هستی و به زور لباس ها را تنش کنیم. این شرایط برای آرامش خودتان نیز مطلوب نیست.مهارت فرزند پروری
من شکلات نخوردم! من نخوردم! ( دروغ گفتن کودکان دو ساله )
در دو سالگی اشتباه کردن خیلی آسان است. مثلا لیوان آب میوه که لبه جایی است را واژگون می کند والدین داد می زنند و کودک دروغ می گوید که من نریختم!
شاید بتوانیم دنیای ذهنی کودک را در این لحظه اینگونه تصور کنیم که : ( من نمی خواستم آب میوه را بریزم، ای کاش آن را من نریخته بودم و این کار را دوستم انجام داده بود و مادرم از من دلخور نمی شد، بله واقعا هم چنین چیزی رخ داده من دختر خوبی هستم و آن را نریختم )
والدین باید بدانند که لازم نیست نگران دروغ های فرزند خود بین دو تا پنج سالگی باشند. در واقع کودکان در این سن مرز بین واقعیت و خیال را نمی دانند.
مثلا ممکن است فرزند شما در حال خوردن شکلات باشد و در حالی که دور دهانش شکلاتی است بگویید من شکلات نخوردم .
این کودکان علاوه بر اینکه از تنبیه شدن می ترسند، قادر به تمایز بین آنچه که در خیال خود داشته اند ( ای کاش شکلات نمی خوردم، ای کاش آب میوه را من نمی ریختم ) با واقعیت نیستند.
البته دروغ های شاخ دار تر ما را بیشتر قانع می کند که دروغ گفتن کودک مان صرفا نوعی خیال پردازی است مثلا وقتی می گوید : من یک پاندای بزرگ زیر تختم دارم، که شب ها مراقبم است!
منبع : فرزندپروری
- ۹۸/۱۱/۱۵